Op stap met Marie-Louise EN Murphy!

22 augustus

Rond 8u waren we vertrekkensklaar om naar Fish River Canyon te gaan! Ons Marie-Louise start zonder problemen en geraakt moeiteloos de zanderige camping af. Maar later de dag bleek dat we niet alleen Marie-Louise mee hadden, maar dat ook Murphy ergens in onze kofferbak moet gezeten hebben…

We vertrokken terug op de alomgekende zand- en steenweggetjes. Maar aangezien we al snel dooreengeschud waren door extreem hard opgeblazen banden, besloten we om na een groot half uur te stoppen en onze banden een beetje te lossen. We stappen uit en horen een verdachte ‘pppssssssssssssssssssssstttttt’ Ola bingo, onze linkerachterband zat met een lekje! Hupla, alles uit de koffer en we konden eraan beginnen… Maar we hadden met ons geslacht het geluk weer aan onze zijde.. Er stopte een galante man die in geen tijd onze band had vervangen! Marie-Louise was ververst dus we konden weer op pad!

Maar natuurlijk, na nog een kleine 2u rijden klonk het verdacht aan de linker voorkant… Olé, weeral platte band !! Ai ai wat nu gedaan.. Want zoals we Namibië intussen al kennen is er de eerst kilometers (en zeker al de ganse weg die we gedaan hadden) geen dorpje te bespeuren.. Ook de 2e hulplijn, iemand bellen, bleek al snel onmogelijk, want in de bergen is er natuurlijk geen verbinding…Dus gingen Nele en ik op stap om te kijken of we hogerop geen verbinding op onze gsm konden hebben. We zouden alledrie zowieso de eerstvolgende auto, die ons hopelijk zou passeren, doen stoppen! En we hadden geluk, tijdens ons tochtje kwamen we al snel een tegenligger tegen! We zwaaiden erop los maar hij wou niet onmiddellijk stoppen, dus we liepen nog wat achter hem aan, en jawel, het hielp! Een jong Frans koppeltje wou ons helpen, maar hoe natuurlijk… Ze zouden rijden tot in Sesriem (waar wij vandaan kwamen) en daar kijken of ze een takelwagen konden sturen, ze gingen ook bellen naar onze man waar we de auto huurden om te zien of hij iets kon doen voor ons! Goed, zo gezegd zo gedaan, onze lange dag kon beginnen, want in het beste geval moesten we 4-5u wachten!! Aangezien het ook nog eens zondag was, is er natuurlijk een grote kans dat we de nacht hier zouden moeten doorbrengen… We begonnen wat de kaarten, we schreven een beetje, we epileerden wenkbrauwen,..maar de verveling slaat al snel toe! Rond 13u besloot ik (Stien) een beetje te gaan wandelen, in de hoop ooit eens verbinding te hebben met de gsm. Na n kilometer of 2 kreeg ik n sms, de Fransen hadden gebeld naar onze verhuurder en die zou de politie verwittigen om ons de komen ophalen! Er was weer hoop! Intussen was er me ook n jeep voorbij gereden, iets verder draaide hij hem en keerde terug. Hij stopte en vroeg of alles in orde was. Het waren 2 mannen, al lichtjes grijs aan het worden. Ik leg het allemaal uit en mocht instappen, ze brachten me terug naar de auto. Wat een eer, ik zat blijkbaar met de burgemeester van Mariental (160km van onze auto) en iemand van de gemeente in de auto. Dit was hun voorstel: ‘1 iemand van ons ging met hen mee, met de 2 kapotte banden. We gingen samen naar het eerst volgende dorpje op 50km van hier en kochten nieuwe banden. Dan gingen we terug naar hier komen en de auto vermaken zodat we verder konden.’

Hoewel onze mama’s ons al van jongs af aan geleerd hadden om nooit met vreemde mannen mee te gaan, konden we deze kans echt niet laten liggen.. We hadden de keus, ofwel hier weg geraken, ofwel de nacht hier doorbrengen en morgen misschien nog een dag, en nog eentje, en misschien wel nog eentje te moeten blijven staan… (Wat zouden de mama’s het veiligst vinden..?!)
Dus we gingen op het voorstel in, ik stapte terug in de jeep en we vertrokken richting Maltahohe. Nele en Annelies bleven op Marie-Louise passen (of zou het omgekeerd geweest zijn). In Maltahohe aangekomen, stopten we bij een garage, onze ene band kon nog vermaakt worden, de andere was al te kapot en we kregen dus een nieuwe! Wat zou het ons kosten.. Zalig, 464 Rand (ong 65euro) voor alles!! We waren er nog goedkoop vanaf gekomen! Na een half uurtje staan draaien aan de garage tussen allemaal vreemde mannen die niet konden begrijpen dat 3 vrouwen alleen met de auto op reis gingen, keerden we terug naar de rest. Daar aangekomen legden ze ons nieuwe wieltje op, en we konden terug op pad! Maar intussen was het al ongeveer 17u!! Dus hoever gingen we nu nog rijden.. We moesten zowieso de 50km strontbaan nog rijden voor het eerste dorpje, maar we besloten om tot Mariental te rijden, dus 160km en daar iets te zoeken om te slapen!

En jawel, zo gezegd, zo gedaan, zonder verdere ongelukken kwamen we in Mariental terecht! We vonden een B&B en waren doodgelukkig om nog eens in een bed te slapen en een propere douche te hebben! Er lag zelfs een chocolaatje op ons hoofdkussen!!! Wantja, honger hadden we wel! Aangezien we niet wisten hoelang we vast zouden zitten, moesten we een beetje rantsoeneren zodat we toch zeker konden overleven…

Maar je ziet, eind goed al goed, we waren weer een avontuurtje rijker!